Fotografia Kirlianowska jest procesem utrwalającym obraz elektrycznego wyładowania koronowego (niezupełnego) na kliszy fotograficznej. W aparacie kirlianowskim stan ten utrzymywany jest w sposób sztuczny przez odpowiednią budowę ekranu na którym ono zachodzi (tak by nie doszło do wyładowania zupełnego – przebicia). Owy ulot ładunków elektrycznych wywołuje jonizację gazu otaczającego badany przedmiot, zachodzi zjawisko rekombinacji i można zarejestrować fotony na kliszy fotograficznej. Efekt ten często nazywany jest “aurą”. Pomiar tego zjawiska może zostać dokonany, jednak osiągnięcie powtarzalności jest bardzo trudne. Badana próbka (w szczególności płyn) przez który przepływa prąd elektryczny zmienia swoje właściwości. W trakcie tego procesu do szeregu zjawisk wpływających na badaną próbkę (np. elektroliza).
Innymi zmiennymi wpływającymi na wynik są;
– napięcie zasilania,
– częstotliwość prądu,
– temperatura,
– rezystancja ekranu,
– skład gazu,
-ośrodka w którym badana jest próbka,
– wielkość próbki,
– skład próbki,
– kształt próbki (przekładający się na gradient potencjału elektrycznego)
– wielkość ekranu,
– czas naświetlania
i szereg innych.
Kolejną kwestią jest sam proces pomiaru. Przykładowo jest on zależny od;
– typu kliszy fotograficznej,
– zastosowanego wywoływacza,
– warunków w ciemni (praca z kliszami fotograficznymi),
– czasu zanurzenia kliszy w wywoływaczu.
Z uwagi na powyżej wymienione trudności powstało wiele urządzeń, które zawierają w swojej nazwie “Kirlianowska”, jednak niewiele z tą metodą mają wspólnego. Istnieją aparaty które swoje działanie opierają na pomiarze np. rezystancji badanego obiektu i na tej podstawie komputerowo generują obraz “aury”. Nie wiedzieć czemu wielu tak zwanych “uzdrowicieli” elektryczne wyładowanie koronowe powiązało z formą którą nazywają “aurą” w znaczeniu rozumianym w kulturach Dalekiego Wschodu.
Rzeczywiście wyładowanie koronowe zmienia się wraz ze stanem organizmu, wynika to ze zmian chemicznych, np. zmiany rezystancji skóry – reakcji elektrodermalnej która wpływa na powstały obraz… Należy zauważyć, że podobne zmiany badają w pewnym zakresie również współczesne wykrywacze kłamstw, jednak wyniki przedstawiają w sposób bardziej powtarzalny z racji mniej ekstremalnych warunków pomiaru. Sama fotografia kirlianowska jest natomiast niezwykle ciekawa wizualnie.
Najbardziej zbliżonymi metodami do fotografii kirlianowskiej są;
– metoda Jodko Narkiewicza,
– metoda Waltera Kilnera.
Metoda Jodko Narkiewicza
Doktor Jodko Narkiewicz wykonywał eksperymenty w dziedzinie fotografii wysokonapięciowej jako pierwszy. Urodził się w 1847 roku, był lekarzem, elektronikiem i artystą. W swoim dorobku naukowym posiadał między innymi pierwszeństwo w odkryciu radiotelegrafii przyznane 2 grudnia 1898 roku przez Francuskie Towarzystwo Fizyczne. Historia jednak nie mówi o nim jako o wynalazcy radiotelegrafu dlatego, że nie potrafił opisać jego działania.
Zajmował się również obserwacją “promieniowania elektrycznego ciała ludzkiego”, poniżej znajduje się opis wykonanego przez niego eksperymentu.
“Dr Jodko-Narkiewicz użył połączonej z niezbyt silnym elementem galwanicznym cewki Ruhmkorffa, od której idzie jednobiegunowy przewodnik do ostrza metalowego przytwierdzonego do ściany, mającego zbierać elektryczność z powietrza. Do cewki przytwierdzony był drut, którego biegun znajduje się w napełnionej do połowy rozcieńczonym kwasem szklanej rurce zamkniętej. Gdy jedna osoba, np. A ową rurkę weźmie w rękę i jeżeli do niej zbliży się ktoś drugi, B, wówczas na powierzchni ciała osoby A we wszystkich miejscach, gdzie znajdują się węzły nerwowe, następuje promieniowanie, czyli wyładowanie elektryczne. Dalej, jeżeli osoba A weźmie w drugą rękę rurkę Geislera lub Crookesa, to za zbliżeniem się osoby B w rurce tej ukaże się światło. Wspomniane wyładowanie, czyli promieniowanie elektryczności z ciała ludzkiego, daje się utrwalić na fotografii. Pan Jodko-Narkiewicz pokazywał zdjęcia fotograficzne z różnych części ciała ludzkiego: na fotografiach promienie występują w jednym miejscu bardzo silnie, w innym bardzo słabo lub wcale ich nie ma. Dr Jodko-Narkiewicz objaśnia to, że im dane miejsce jest zdrowsze, tym promieniowanie odbywa się silniej, przy czym – według jego zdania – kierunek, siła i inne cechy promieni zależą od uczuć wzajemnych, jakie żywią względem siebie poddane doświadczeniu osoby. Gdy do ręki kobiety A zbliżył swą rękę kochający ją mężczyzna B, wówczas promienie wystąpiły na fotografii silniej i w kierunku prostym, natomiast, gdy meżczyznę B zastąpiła kobieta C, z którą A była w stosunkach oziębłych, promienie ukazały się na płytce fotograficznej słabe i w kierunku ukośnym. Wychodząc z zasady, że ciało nasze jest do pewnego stopnia materią elektryczną, w której zachodzą mniejsze lub większe wyładowania, uczony spróbował zbadania tych objawów fotograficznie i porobił nadzwyczaj czułe zdjęcia z pojedynczych części organizmu w stanie zdrowia i choroby, a nawet w pewnych stadiach psychicznego nastroju. Uzyskał tedy szereg obrazów, które ilustrują widocznie jego teorie o rozmaitych fizjologicznych i duchowych objawach życia.”
(źródło: tygodnik “Kraj” sierpień 1896 rok) Wynalazek został zaprezentowany w Berlinie w 1896 roku.
Metoda Waltera Kilnera
Angielski lekarz weterynarii – Walter Kilner prowadzący w roku 1908 eksperymenty z dicyjanina (barwnik fotograficzny) przypadkowo zauważył, że w pewnych warunkach świetlnych ludzka głowa oglądana przez szybę jaka została pokryta roztworem dicyjaniny wygląda jak by była otoczona poświatą. Przedmioty martwe takiej poświaty nie posiadały.
Metoda Siemiona Kirliana
Po latach nastąpił kolejny przełom w dziedzinie elektrofotografii, stało się to za sprawą przypadku.. W roku 1938 miejski szpital w Krasnodarze nad Kubaniem zlecił elektrotechnikowi Siemionowi Kirlianowi naprawę aparatu d’Arsonvala – urządzenia służącego do leczniczego masażu prądami wielkiej częstotliwości. Kirliana zainteresowały niebieskie wyładowania pomiędzy elektrodą a skórą pacjenta. Postanowił je sfotografować. Wykonał również własne urządzenie z elektrodą metalową na której położył kliszę, a na niej z kolei własną dłoń. Po wywołaniu zdjęcia, ukazał się obraz ręki pokrytej konstelacjami świetlistych punkcików w otoczeniu poświaty. Zdjęcia przedstawiały obraz podobny do korony słonecznej, którą można obserwować podczas całkowitych zaćmień. Siemion Kirlian z pomocą swojej żony, Walentyny, kontynuował badanie tego zjawiska. W ciągu kilku następnych lat udoskonalali oni technikę. Uzyskali zdjęcia kolorowe i obraz bezpośrednio na ekranie. Zainteresowali swoimi urządzeniami Radziecką Akademię Nauk i wkrótce w Krasnodarze powstał Instytut Kirlianowski. Doświadczenia rozpoczęły też liczne inne ośrodki uniwersyteckie na całym świecie. W USA zaczęto produkować aparaty kirlianowskie i wprowadzono je do sprzedaży. Opracowano rownież technologie umożliwiającą tworzenie filmów wideo. Jaka jest natura obserwowanej “aury”? W owych czasach postawiono szereg hipotez, tak jest do dziś. Profesor Włodzimierz Sedlak z Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego mówi o “bioplazmie” – nazwa niestety kompletnie nic nie wyjaśnia. Niektórzy utożsamiają ten czynnik z siłą przenikającą cały wszechswiat – z mitologii Wschodu – indyjska “prana” lub chińską “chi”. Terminy te często używane były (i są) przez teozofów, którzy obłoki auryczne opisują ze szczegółami. Ich zdaniem kolor i intensywność są w ścisłej zależności od stanu psychofizycznego. A co na to badania naukowe? Oto opis jednego z doświadczeń przeprowadzonych przez małżeństwo Kirlianów: “Niektóre odcinki skóry promieniują bardziej lub mniej intensywnie, inne w ogóle nie wykazują promieniowania. Te niejednolitość nazwaliśmy intonacją barwy. Ciekawe, że podczas demonstracji tego efektu w obecności szerszego audytorium obraz jednego z nas zmienił się nagle nie do poznania: stał się chaotyczny, mętny, bezbarwny, nieostry. Posądzaliśmy o zniekształcenie obrazu niedoskonałą aparaturę, ale okazało się, że przyczyną było silne zdenerwowanie podczas eksperymentu.” Amerykańscy badacze K.L Johnson i Thelma Moss wykonali fotografie opuszków palców ponad 500 osób i stwierdzili, że każdy człowiek ma charakterystyczną aurę – jednak nie jest ona statycznym obrazem, jak np. w prześwietleniu rentgenowskim, lecz ulega szybkim, dynamicznym zmianom. Ponadto wykonali oni wysokonapięciowe fotogramy sześćdziesięciu osób przed i po zażyciu przez nie marihuany. W znaczącej większości przypadków “aury” były o wiele jaśniejsze i szersze u osób pod wpływem narkotyku. Niektórzy tłumaczą powstawanie aury dość prozaicznymi czynnikami, np. wpływem potu, ciepła ciała ludzkiego. Wyjaśnia to część obserwowanych zjawisk, lecz za pomocą tych hipotez nie da się wytłumaczyć wyników niektórych doświadczeń. Wykonane zdjęcia monety pięćdziesięcio centowej pokazują otaczającą ją cienką, ale wyraźną aurę. Kolejna fotografie tej samej monety wykonano po tym, jak przez kilka minut przytrzymało nad nią ręce kilku bioenergoterapeutów. Łatwo zauważalne jest, że świetlista otoczka uległa znacznemu powiększeniu i rozjarzeniu. Radzieccy badacze informowali o obserwacji zjawiska, któremu nadali nazwę “efekt fantomowego liścia”. Polega ono na tym, że na kirlianowskiej fotografii liścia, wykonanej po uprzednim ucięciu jego części, ukazany jest zarys całego liścia w stanie nie naruszonym. Aura wokół zniszczonej części jest tylko odrobinę słabsza [więcej informacji w rozdziale: “Fotografia ducha liściowego”]. Potencjalnych dziedzin, w których fotografia wysokonapięciowa mogłaby znaleźć zastosowanie, jest wiele. Po pierwsze diagnostyka medyczna. Międzynarodowe Stowarzyszenie Badań nad Zjawiskiem Kirlainowskim (IKRA) przytacza dowody wskazujące na to, że specyficzne zmiany w obrazie wyładowań wieńcowych następują jako rezultat nowotworów i innych chorób na długo przed tym, nim te dolegliwości można wykryć za pomocą metod standardowych. Doktor Thelma Moss i doktor Margaret Armstrong z Uniwersytetu Rochester w Nowym Jorku, prowadząc badania na szczurach, stwierdziły, że u osobników chorych na raka, aura widoczna wokół ogona była wyraźnie zmieniona. Analogicznie zmieniony obraz aury miały zaatakowane nowotworem rośliny oraz palce chorego na raka człowieka. J. B. Worsley oświadczył, że świetliste linie i luki, które można obserwować na kirlianowskich fotografiach żywych organizmów, dokładnie pokrywają sie z “południkami” akupunkturowymi, a często obserwowane wybłyski pochodzą z “akupunktów”. Innym obszarem, w którym można zastosować fotografie wysokonapięciową jest rolnictwo. Wspominana doktor Thelma Moss, używając tej metody, z prawie stuprocentową dokładnością zdołała przewidzieć częstotliwość kiełkowania nasion soi. Niektórzy próbują dzięki zdjęciom kirlianowskim zlokalizować słabe punkty konstrukcji budowlanych, miejsca w których naprężenia powodują zmęczenie materiału a co za tym idzie jego zniszczenie.
Fotografia kirlianowska wykonywana jest przez “kontakt”. W kamerach kirlianowskich nie występują klasyczne układy optyczne. Badany obiekt znajduje się bezpośrednio na kliszy fotograficznej, zostaje on podłączony do źródła wysokiego napięcia. Fotografia kirlianowska jest pomocna przy wykrywaniu mikro pęknięć w metalach (takie testy były przedmiotem badań NASA). Używana jest również przy wykrywaniu minerałów (wykorzystanie różnej oporności elektrycznej) w badanej próbce testowej. Sprawdza się również w wielu innych zastosowaniach; na przykład diagnozowaniu chorób (zmiana rezystancji organizmu). Poniższe zdjęcia są typowymi fotografiami kirlianowskimi, na których wyładowanie koronne zostało utrwalone na kolorowej kliszy fotograficznej.
Kamerą kirlianowską można wykonywać również zdjęcia na papierze termoczułym. Fotografia poniżej przedstawia wisiorek na szyje.
Zdjęcia wykonane metoda “podwójną”, aura utrwalona wokół palca interpretowana przez komputer została naniesiona na obraz z kamery analogowej podłączonej do komputera. Nie są to jednak fotografie kirlianowskie!
Efekt fantomowego liścia
Jedną z najsłynniejszych fotografii kirlianowskich i zarazem budzących największe kontrowersje, jest tak zwany “fantomowy liść”. Po oderwaniu jego części na fotografii kirlianowskiej miał on być wciąż widoczny.
Na szczególną uwagę zasługują strony: http://www.bioholography.org/kirlian.html oraz zawierająca szerszy opis http://pwp.netcabo.pt/r.petrinus/Fkirlian3-e.htm na której przedstawione zostały trzy fotografie.
Pierwsza fotografia przedstawia cały liść druga przecięty a trzecia “efekt ducha”. Parametry pracy kamery to: czas naświetlania 0,7 sekundy przy napięciu 50kV i częstotliwości 330kHz. Efekt miał być utrwalony przez Roberta M. Wagnera z University of California, Long Beach, 29 kwietnia 1975. Autor podobno dokonał 539 prób nim uzyskał owy efekt.
W ciągu badań trwających już parę lat i rejestrowanych głównie na papierze termoczułym, kliszach i papierach fotograficznych, dążyłem do otrzymania efektu liścia fantomowego… Kamera jaką posiadam umożliwia obserwację wyładowania koronalnego w czasie rzeczywistym. Niestety ani obserwacje w czasie rzeczywistym, ani aura utrwalana na papierze termoczułym i kliszach nie wykazały obecności fantomu.
Dlaczego jak podają niektórzy badacze aura fantomu (odciętego kawałka) pojawia się tylko czasami? Dlaczego nie pojawia się całe drzewo a tylko wycięty kawałek liścia? Skoro liść ma odcięty fragment i może on się ukazać, to co pokaże się jeśli zrobimy zdjęcie odciętego kawałka? Patrząc na sprawę bardziej ogólnie można przyjąć, że sam liść jest odciętym fragmentem większej struktury. Idąc dalej tym tropem postanowiłem wykonać serię fotografii liścia przeciętego na pół. Dwie połówki znajdują się obok siebie. Obok jest fotografia tego samego liścia, jeszcze przed przecięciem.
Jeśli istnieje efekt ducha fantomowego, to jest on niezwykle trudny w rejestracji… Oczywiście w przypadku gdyby okazało się, ze efekt ten jest oszustwem, nie dyskredytuje to fotografii kirlianowskiej w takich zastosowaniach jak np. analiza struktury materiału, zdrowia itp.